یاد اون عشق دروغی مثه یه زخمه رو سینه
بـاید از خاطره رد شد ، آخر قـصه همینه
...
دلت از جنس یه مهتاب قشنگ
ولی معنای شبی ، سرد و سیاه
از تو و خاطره ها دل میکنم
از شب و ستاره و سایه و ماه

عکستـو از توی قاب نقره ای
بر میدارم که بدم به دست باد
همه نامه هاتـو آتیش میزنم
تا دیگه اسم تو یـاد من نیاد

واسه عادت ندیدن چشات
شب و با ستاره ها سر میکنم
با سکوت دفترای خط خطی
مشق تنهائی رو از بـَر میکنم

به خدا آخر قصه مون رسید
آره این سیاه سفید شعر مـنه
میخوام از خاطره ها دل بکنم
به گـمونم دیگه وقت رفـتنه
...
یاد اون عشق دروغی مثه یه زخمه رو سینه
بـاید از خاطره رد شد ، آخر قـصه همینه

یک اگر با یک برابر بود

معلم پای تخته داد می زد ، صورتش از خشم گلگون شده بود و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود .

ولی آخر کلاسی ها لواشک بین خود تقسیم می کردند .

وان یکی در گوشه ای دیگر "جوانان" را ورق می زد برای اینکه بیخود های و هوی می کرد .

و با آن همه شور بی پایان تساوی های جبری را نشان می داد .

با خطی خوانا به روی تخته ای کز ظلمتی غمگین بود تساوی را چنین نوشت : یک اگر با یک برابر بود

از میان جمع شاگردان یکی برخاست ، همیشه یک نفر باید بر خیزد ... به آرامی سخن سر داد :

تساوی اشتباهی فاحش و محض است . نگاه بچه ها نا گه به یک سو خیره گشت و معلم مات بر جا ماند

و او پرسید:اگر یک فرد انسان واحد یک بود آیا باز یک با یک برابر بود؟سکوت مدهشی بود و سوالی سخت

معلم خشمگین فریاد زد آری برابر بود و او پوزخندی زد و گفت : اگر یک فرد انسان واحد یک بود آنکه زور و زر به

دامن داشت بالا بود ، آنکه قلبی پاک و فاقد زر داشت پایین بود .

اگر یک فرد انسان ، واحد یک بود آنکه صورت نقره گون چون قرص مه میداشت بالا بود

وان سیه چرده که می نالید پایین بود ؟ اگر یک فرد انسان واحد یک بود این تساوی زیر و رو می شد .

معلم ناله آسا گفت : بچه ها در جزوه های خویش بنویسید : یک با یک برابر نیست ...